| ترجمه
مقاله The sport industry in growing economies: critical issues and challenges
این مقاله دارای ترجمه 20 صفحه ای در قالب ورد است فایل قابل دانلود پس از خرید در فرمت زیپ است که شامل فایل های مقاله اصلی به زبان انگلیسی و فایل ورد و پی دی اف ترجمه است
|
|
| دسته بندی | تربیت بدنی |
| فرمت فایل | |
| حجم فایل | 1152 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 20 |
Introduction
Since the 1970s, sport has assumed
an ever-increasing role within the globalization of
business and public
events with sports participants, capital, and labor moving around the
world.
With global sport events like the Fédération Internationale de
Football Association (FIFA) World
Cup of soccer or the Olympic Games
capturing world-wide audiences, sports events have
become highly sought-after
commodities. Professional sports in developed economies are
viewed as a
pathway out of poverty; some examples are soccer players in Africa and
Latin
America or runners from Africa and the Caribbean. Since the 1990s,
there has been a dramatic
increase in international athletes coming to the
United States (U.S.) to participate in
intercollegiate athletics in exchange
for a subsidized university education. Many countries have
or are developing
sport tourism and event-driven economies in order to increase the influx
of
hard currency (Nauright, 2015). However, in the process of global sport
and event development,
many countries are left behind without the necessary
infrastructure or visibility to compete
successfully. In countries such as
South Africa, regions able to host large-scale events may
experience an
influx of revenue; yet, most of that does not reach peripheral areas of the
country
(Giampiccoli & Nauright, 2017).
The process of showcasing a
culture in the lead-up to a sport event and during the event
itself has had
to focus on ready-made markets, thus reinforcing stereotypes about a place and
its
people that may or may not be beneficial. The sport-media-tourism complex
(Nauright, 2004,
2015) driving global sport is multifaceted, uneven, but
becoming more universal as cities such as
Kazan, Almaty, Beijing, Seoul, Hong
Kong, New Delhi, Rio de Janeiro, Buenos Aires, and others
Downloaded by
Oxford Brookes University At 07:58 26 March 2018 (PT)
2
seek to host major
global events. Soccer leagues in South Africa, South Korea, Japan, and
most
significantly, China, which are all minor players in the latter 20th
century, are net importers of
soccer talents from other countries; for
example, the Chinese Super League is challenging the top
European leagues and
teams for the best players from around the world. During the 1980s and
1990s,
this process intensified as governments increasingly diverted large sums of
money into
national sporting programs aimed at succeeding on the
international stage. As demonstrated in
Australia, countries with the
resources to dedicate to elite programs can generate a greater
profile
through sporting successes in international competition. Sportive
nationalism intensified in the
late 20th century (Bairner, 2001; Maguire,
1999) as states sought ways to position themselves in
the global hierarchy of
nations. The number of nations that can spend the necessary resources
on
elite sporting programs across the board is limited to a small number of
the over 200 participants
in the Olympic Games. Nations must choose whether
to divert limited state resources into
supporting international sporting
success or the attraction of international sporting events. Yet,
many nations
are trying to enhance their internal sport markets as well as
their
interconnectedness to international events.
بخشی از ترجمه مقدمه مقاله
صنعت ورزش در اقتصادهای در حال رشد: مباحث ضروری و چالش ها
مقدمه
از سال 1970 میلادی، ورزش نقش روزافزونی را در جهانی سازی کسب و کار و رویدادهای عمومی با شرکت کنندگان ورزش ها، سرمایه، و حرکت در سراسر جهان به عهده گرفته است. با رویدادهای ورزشی جهانی مانند جام جهانی فدراسیون بین المللی فوتبال (FIFA) یا بازی های المپیک با جلب تماشاگران سراسر جهان، رویدادهای ورزشی تبدیل به خدمات بسیار جالب توجه شده اند. ورزش های حرفه ای در اقتصادهای پیشرفته بعنوان روشی برای خروج از فقر موردتوجه قرار می گیرند؛ برخی از مثال های بازیکنان فوتبال در آفریقا و آمریکای لاتین یا دوندگان از آفریقا و کارائیب هستند. از سال 1990 میلادی، افزایش چشمگیری در ورزشکاران بین المللی بوجود آمده است که برای مشارکت در قهرمانی های بین دانشگاهی در ازای دریافت یارانه تحصیلی در دانشگاه به ایالات متحده می روند. بسیاری از کشورها، گردشگری ورزشی و اقتصادهای رویداد محور را به منظور نفوذ ارز قوی توسعه داده یا می دهند (نائورایت،2015). با این حال، در روند ورزش جهانی و توسعه رویداد، بسیاری از کشورها بدون زیرساخت لازم یا امکان رقابت موفق، عقب مانده اند. در کشورهایی مانند آفریقای جنوبی، نواحی که می توانند میزبان رویدادهایی بزرگ باشند، ممکن است هجوم درآمد را تجربه کنند؛ با این حال، بیشتر آنها به نواحی خارجی کشور دست نمی یابند (گیامپیکولی و نائورایت، 2017).
روند نمایش یک فرهنگ در پیشبرد یک رویداد ورزشی و در حین آن رویداد باید بر بازارهای آماده تمرکز کند، بنابراین تقویت کلیشه های مربوط به یک مکان و افراد آن مکان ممکن است مفید باشد یا نباشد. مجموعه گردشگری-رسانه-ورزش (نائورایت، 2004،2015) با تحیک ورزش جهانی چند وجهی می شود، اما در شهرهایی مانند کازان، آلماتی، پکن، سئول، هنگ کنگ، دهلی نو، ریو دوژانیرو، بوینس آیرس، و سایر شهرها که به دنبال میزبانی رویدادهای جهانی مهم هستند، جهانی تر می شود. لیگ های فوتبال در آفریقای جنوبی، کره جنوبی، ژاپن، و از همه بیشتر چین، که همگی بازیکنان جزئی در اواخر قرن بیستم هستند، واردکنندگان اصلی استعدادهای فوتبال از کشورهای دیگر، هستند، بعنوان مثال، سوپر لیگ چین، لیگ برتر اروپا و تیم هایی با بهترین بازیکنان از سراسر جهان را به چالش می کشد. در طول سالهای 1980 و 1990 میلادی، این روند شدت گرفت زیرا دولت ها به طور فزاینده ای مبلغ زیادی پول را به برنامه های ورزشی ملی با هدف موفقیت در صحنه های بین المللی اختصاص دادند. همانطور که در استرالیا نشان داده شد، کشورهایی که داراری منابع اختصاصی برای برنامه های نخبه هستند می توانند پروفایل بزرگتری از طریق موفقیت های ورزشی در رقابت بین المللی ایجاد کنند. ناسیونالیسم ورزشی در اواخر قرن بیستم شدت گرفت (بایرنر، 2001؛ مگوایر، 1999) زیرا دولت ها به دنبال روش هایی برای قرار دادن خودشان در سلسله مراتب جهانی ملت ها بودند. تعداد کشورهایی که می توانند منابع لازم را برای برنامه های ورزشی نخبه در سراسر جهان صرف کنند، محدود به تعداد کمی از 200 شرکت کننده در بازی های المپیک می شود. ملت ها باید انتخاب کنند که آیا منابع دولتی محدود را به سمت پشتیبانی از موفقیت ورزشی بین المللی یا جذب رویدادهای ورزشی بین المللی سوق دهند یا خیر. با این حال، بسیاری از کشورها در تلاشند تا بازارهای داخلی ورزشی و همچنین ارتباط آن را با رویدادهای بین المللی افزایش دهند.
